Tijdens onze fietstochten denk ik regelmatig: ik wou dat ik een meisje was. Dat lijkt me heerlijk relaxed fietsen: niets in de broek wat knelt.
Maar ik ben geen meisje, dus ik moet er mee leren leven.
Ik draag eigenlijk altijd onderbroeken model boxershort met korte pijpjes. Niks geen geschud of gerammel, maar de zaak goed stevig en warm ingepakt.
Maar zodra ik op de fiets stap en ik een spijkerbroek draag, of een korte broek die wat strak om de bovenbenen zit, kruipt mijn onderbroek omhoog en komt de zaak aardig in de knel.
Bij een wat wijdere korte broek, kan ik snel, na om mij heen gekeken te hebben, met de hand vanaf de onderkant van de pijpen binnendoor omhoog de pijpjes van de onderbroek min of meer onopvallend omlaag trekken. Zodat er weer enige ruimte ontstaat. Zit de korte broek echter wat strakker om de bovenbenen, dan moet ik door de stof van de bovenbroek heen de pijpjes van de onderbroek omlaag trekken. Ik heb dan de houding van een wielrenner die tijdens de koers zonder af te stappen zijn plas doet.
Ik zat laatst te bedenken: als ik tijdens het fietsen nu eens een wijde boxershort draag, zou het dan allemaal niet wat losser zitten?
Inmiddels de proef op de som genomen: tijdens onze fietstochten van gisteravond en vanochtend een van mijn inmiddels bij Bonprix aangeschafte wijde boxershorts geprobeerd. Conclusie na een test van zo’n 100 km: het werkt! Geen afgeknelde genitaliën meer. Heerlijk losjes allemaal. Fietsen wordt zo nóg leuker.
Eén ding waaraan ik wel even moest wennen: Pielemans realiseert zich ineens welk een grote vrijheid hij nu geniet. Tijdens het fietsen steekt hij regelmatig zijn kopje uit de pijp van de boxer. Het ene moment links, even later weer rechts. Wel wat meer links dan rechts: hij zal net als zijn baas enigszins links georiënteerd zijn. Gelukkig draag ik over de boxer een korte broek, zodat ik niet bang hoef te zijn dat tegenliggers zich storen aan deze onbedoelde uiting van exibishonisme.
Mijn nieuwe boxershorts hebben inmiddels een naam gekregen: Vrije uitloop.