Uit eten

Eind november lazen we op een lokale nieuwssite dat op een aantal woensdagavonden gasten kunnen aanschuiven in het schoolrestaurant van RSG Wolfsbos voor een uitgebreid driegangenmenu. Het diner wordt gemaakt én geserveerd door vierdejaars leerlingen van de vmbo-opleiding: horeca, bakkerij en recreatie. 

Voor de leerlingen een mooie gelegenheid om het geleerde in praktijk te brengen bij échte gasten.

Het leek ons leuk om dit eens te proberen. Tineke wist onze vrienden Henk en Lammie ook enthousiast te maken, waarna ze een tafel voor vier probeerde te boeken in een van de daaropvolgende weken. Helaas zat men voorlopig vol. De eerstvolgende gelegenheid dat we terecht konden, was pas tweeënhalve maand later: op 15 februari.

Vanavond was het eindelijk zover. Om kwart voor vijf moesten we ons melden, waarna om vijf uur het diner zou beginnen. 

Nadat we waren verwelkomd, mochten we de ‘lesruimte’ betreden. Geen kaal leslokaal, maar een écht restaurantzaaltje. Evenals de ruim dertig andere gasten mochten we plaatsnemen aan prachtig gedekte tafels.
Wij werden naar onze tafel geleid door een tweetal leerlingen. Ze droegen lange, zwarte serveerschorten, waaronder hun broeken met ultrastrakke pijpen en witte schoenen tevoorschijn staken. Later bleek dat ze onafscheidelijk waren: alles deden ze samen.
Bij ons tafeltje aangekomen, zei een van de twee, wijzend naar een tafeltje dat voor vier personen was gedekt: ‘Jullie zitten hier.’
Nadat we hadden plaatsgenomen gevolgd door: ‘Moeten jullie ook wat drinken?’
‘Wat zijn de mogelijkheden?’
‘Staat op de menukaart.’ 
Nadat we hadden besteld: drie witte wijn en één Heineken 0.0: ‘Is dat alles?’
We hadden verwacht dat ze bij het bedienen gecoached zouden worden door een docent, maar dit bleek niet het geval te zijn. Je kunt je daarbij wel afvragen wat het leereffect is als ze geen terugkoppeling krijgen.
Eén keer kwam een docente aan ons tafeltje, maar dat ging over de kwaliteit van het eten, niet over de bediening. Wat het eerste betreft: niets dan lof.

Nadat we het toetje hadden genuttigd, maakten we aanstalten om te vertrekken. Nauwelijks hadden we onze stoelen achteruit geschoven, of het tweetal kwam aangesneld: ‘Moeten jullie geen koffie?’
Uiteraard wilden we dat wel, dus we namen weer plaats.

De wijze waarop onze koffie werd geserveerd zou niet misstaan in een komische film:
Eerst kwam het duo met een dienblad met twee kopjes koffie. ‘De rest komt zo.’
Vervolgens kwamen ze met een blad waarop slechts één kopje stond.
Wij: ‘Nu mist er nog één.’ 
‘Die komt zo.’
Even later kwamen ze weer getweeën aanlopen. Met een blad waarop twee kopjes stonden.
‘Nu hebben jullie er één teveel.’
‘Die is voor een andere tafel.’

We hebben genoten! Het eten was super. En wat de bediening betreft: de jongens waren vriendelijk en deden erg hun best. Als ze uiteindelijk écht het vak ingaan, leren ze met wat begeleiding de rest ook wel.

Zeker een aanrader en voor herhaling vatbaar!